Author :
Abstract
Bu çalışmanın amacı, Yeni-Muhafazakârlığın entelektül rolü üstüne düşünebilmeyi tasarlamaktır. Moderniteden bu yana beşerî düşünce, hoşnutsuz bir ortamda geçmiş dönemde varolduğu biçimiyle kabul edilen elit duruşa karşı efsanevi çağın telkin ettiğine ve üstünkörü seçkinciliğe verilmiş yanıttı. Bu yüzden, entelektüellerin umudunu yitirmesinde sebep yoktur argümanı akademide canlı tutularak, Aydınlanma’nın ve ritüellerin marjinalleşmesine yönelik düşünceyi korumayı amaçladı. Bu düşünce, Yeni Muhafazakârlık ile American Enterprise Institute ve Heritage Foundation gibi gruplar öncülüğünde Birleşik Devletler’in dünya jandarması olma fikrine dayanır. Aydınlanma’nın mutlaklığı içinde olmak hoşnut gruba atıftır. Benzer şekilde, kültürel yaşamın evrensellik geleneğini yıktığını savunmak ise Yeni Muhafazakârlığa atıftır. Böylece Akıl Çağı nın zihniyetine özlem duyarak sol ve sağ ideolojideki uyumu sağlayan İkinci Dünya Savaşı’nın parçalanmış düşüncesi, klasik aydınlar sınıfına tepki biçiminde ve herkes iyidir sloganıyla kendini formüle eder. Bilinç düzeyinde, sağ ideolojinin yayılmacı ve iktidarı elde etme amacı, sol ideolojide uyumculuk oluşturmaktadır. Altın Çağ’ın matemini reddeden bu anlayış, statükoyu savunmayı neredeyse modernitenin zihinsel tarihinde benzeri olmayan boyuta taşıdı. Oysa on dokuzuncu yüzyıl aydınlar sınıfı, kültürel yaşamın eleştirisi olarak evrenseli dönüştürme idealizmiyle toplumu istilâ ettiği düşünülen zihinsel rahatsızlıktan dolayı siyasi öznenin/hükümet şiddetli eleştirisini taşıyordu. Dahası, muhaliflik erdemdi. Günümüzün konformizmi ise yirminci yüzyılın başından beri politikacının ilişkiler ağındaki konformist entelektüelin varlığını sağladı. On sekizinci yüzyılın en yaratıcı biçimi olan muhaliflik ile Fransız İhtilali’nden yirminci yüzyılın Soğuk Savaş ve McCarthycilik Dönemi’ne kadarki dönüşüm önemli kırılmadır. Bu yüzden, konformist entelektüelleri Amerikalı olmayan şüpheli nesne ya da kendini görünmeze çeken ideoloji olarak da düşünmek gerekir. Bu makale, Yeni-Muhafazakârlık ile boylamlandırılan konformistlerin düşünüş biçimleriyle ortaya çıkan amorf karakteri ele alır.
Keywords
Abstract
My aim in this study is to design a thought process on the intellectual role of Neo-Conservatism. Since modernity, human thought has always created dissatisfied environments. This idea was the response to the legendary era and superficial elitism against the elite posture that was accepted as it existed in the past. Therefore, the argument that there is no reason for intellectuals to lose hope has been kept alive at the academy and aimed to protect the movement towards the marginalization of the Enlightenment and rituals. This movement is based on the idea that the United States is the guardian and led by several groups, such as the New Conservatism and the American Enterprise Institute and the Heritage Foundation. Being in the absoluteness of the Enlightenment refers to the complacent group. Similarly, it is a reference to New Conservatism to argue that cultural life has destroyed the tradition of universality. Thus, the fragmented thought of the Second World War, which provides harmony in left and right ideology by longing for the mentality of the Age of Mind, formulates itself in the form of a reaction to the class of classical intellectuals and with the slogan that everyone is good. At the level of consciousness, the aim of the right ideology to gain expansionism and power creates harmony in the left ideology. Rejecting the mourning of the Golden Age, this understanding carried the defense of the status quo to an almost unprecedented level in the mental history of modernity. Whereas the nineteenth-century intellectuals class criticized the political subject/governments for the mental discomfort thought to invade society with the idealism of transforming the universe as a critique of cultural life. Moreover, dissent was a virtue. Today's conformist views have led to the development of a conformist intellectual in politics or the political network of relations that have developed since the beginning of the twentieth century. The most creative form of the eighteenth century is dissent, and the transformation from the French revolution to the Cold War and McCarthyism of the twentieth century was a major break. Therefore, it is necessary to think of conformist intellectuals as a non-American suspicious object or an invisible ideology. This article discusses the amorphous character that emerges with the way conformists think longitudinally with neoconservatism.
