Author :
Abstract
Türkiye kamu bürokrasisinin en önemli sorunu haline gelen personel sistemi, hemen hemen her dönemde tartışma konusu olmuş ve yapısal ve işlevsel alanlarda yasal değişiklikler yapılmıştır. Bununla birlikte, personel sisteminin dayandığı temel felsefe ve ilkeler değiştirilemez ve istenen sonuçlara ulaşılamaz. Bu nedenle, sistemin köklü değişimi bir zorunluluk haline geldi. Bu çalışmada, kamu yönetimi anlayışındaki değişiklikler ışığında kamu personelinin yapısal ve işlevsel sorunları üzerinde durulacak ve personel yönetiminden insan kaynakları yönetimine geçmenin gerekliliği üzerinde durulacaktır. Sonuç olarak, temel problemler için hangi çözümlerin üretilebileceği tartışılacaktır.
Keywords
Abstract
The personnel system, which has become the most important problem of the Turkish public bureaucracy, has been the subject of controversy in almost every period and legal changes have been made in structural and functional areas. However, the basic philosophy and principles on which the personnel system is based could not be changed and the desired results could not be achieved. Therefore, the radical change of the system has become a necessity. In this study, the structural and functional problems of public personnel will be emphasized and the necessity of transition from personnel management to human resources management will be emphasized in light of the changes in the understanding of public administration. As a result, it will be discussed what solutions can be produced for basic problems.
Keywords
- ABDALLA, F.H., Maghrabi, S. and Raggad, G. B. (1998). ‘‘Assessing The Effect of Nepotism on
- ABDALLA, F.H., Maghrabi, S. and Raggad, G. B. (1998). ‘‘Assessing The Effect of Nepotism onHuman Resource Managers Toward Nepotism A Cross Cultural Study’’. International Journal of Manpower, 19(8), 554-70.
- AÇIKALIN, A. (1994). Çağdaş Örgütlerde İnsan Kaynağının Yönetimi, Pegem, Ankara.
- ARASLI, H. and TUMER, M. (2008). “Nepotism, Favoritism and Cronyism: A Study of TheirEffects on Job Stress and Job Satisfaction In The Banking Industry of North Cyprus”. Social Behavior and Personality, 36( 9), 1237-1250.
- ASLAN, O. E. (2012). Devlet Bürokrasi ve Kamu Personel Rejimi, İmge Kitabevi.AYKAÇ, B. (1999). İnsan Kaynakları Yönetimi ve İnsan Kaynaklarının Stratejik Planlanması, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
- AYTAÇ, S. (1997). Çalışma Yaşamında Kariyer Yönetimi, Planlaması, Geliştirilmesi, Sorunları, Epsilon Yayıncılık, İstanbul.
- BÜTE, M. (2011). “Kayırmacılığın Çalışanlar Üzerine Etkileri ile İnsan Kaynakları Uygulamalarıİlişkisi: Türk Kamu Bankalarına Yönelik Bir Araştırma”, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15 (1): 383-404
- CANMAN, D. (1992). “Kamu Personel Rejimimiz ve Personel Reformu Üzerine Düşünceler”,Amme İdaresi Dergisi, Cilt 25, Sayı 3, Eylül, 3-11. CANMAN, D. (1995). Çağdaş Personel Yönetimi, TODAİE Yayını 260, Ankara.
- CANMAN, D. (2000). İnsan Kaynakları Yönetimi, Yargı Yayınevi, Ankara. ÇANKAYA, S.;
- EROĞLU, H. T. ve TEKİN, Ö. F. (2014). “Türk Kamu Personel Sisteminde Reform Çalışmaları”,Afro-Avrasya Coğrafyasında Kamu Yönetimi Uygulamaları ve Sorunları, XI. KAYFOR Bildiriler Kitabı, s. 711-719.
- DEMİRKAN, M. (2003). “Kamuda İnsan Kaynakları Planlaması ve Norm Kadro Çalışmalarına İlişkin Bir Değerlendirme”, Siyasal Vakfı Bülteni, Yıl 9.
- DİNÇER, Ö. ve C. YILMAZ. (2003). Kamu Yönetiminde Yeniden Yapılanma: 1 Değişimin Yönetimi İçin Yönetimde Değişim, T.C. Başbakanlık, Ankara, Ekim.
- EKİNCİ, F. (2008). “Kamu Personel Yönetiminden İnsan Kaynakları Uygulamasına Geçişin Çalışanların Verimliliğine Etkisi”, Maliye Dergisi, Sayı 155, TemmuzAralık, s.175-185.
- ERİGÜÇ, G. ve Gülpembe, E. (2003). “Personel Yönetiminden İnsan Kaynakları YönetimineGeçerken İş Analizi: Kamu Hastaneleri Personel Bölümlerinde Bir Uygulama”, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, Cilt 6, Sayı 1.
- EROĞLU, H. Tuğba (2010), “Yeni Kamu Yönetimi Anlayışının Türk Kamu Personeli Yönetimine Etkisi”, ZKÜ Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt 6, Sayı 12, s. 225–233.
- FINDIKÇI, İ. (2001). İnsan Kaynakları Yönetimi, Alfa Basım, 3. Baskı, İstanbul.
- FORD, R., McLaughlin, F. (1985). “Nepotism”. Personnel Journal, 64 (9), 57–60.
- JOFFE, A. H. 2004. “Nepotism for All Times”, Society. September/October, 74–79.
- KARABULUT, E. (1999). “Personel Yönetiminden İnsan Kaynakları Yönetimine Geçişte Değişimin Rolü”, MPM Aylık Yayın Organı, Anahtar Gazetesi, Sayı:122.
- MATHİS, R. L. and John H. J. (2010). Human Resource Management, Third Edition, Sout-Western Cengane Learning, USA
- ÖZDEMİR, H. (2001). Osmanlı Devletinde Bürokrasi, Okumuş Adam Yayıncılık, İstanbul.
- ÖZLER, H., Özler, D. N. ve Gümüştekin G. E. (2007). “Aile İşletmelerinde Nepotizmin GelişmeEvreleri ve Kurumsallaşma”. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17, 437-450.
- ÖZTÜRK, K. N. (1999). “Kamu Yönetiminde İnsan Kaynakları Yönetimi’’, Türk İdare Dergisi, Yıl- 71, 123-131.
- SABUNCUOĞLU, Z. (2000). İnsan Kaynakları Yönetimi, Ezgi Kitabevi, Bursa. SAYAN, İ.Ö.(2009). “Türkiye’de Kamu Personel Sistemi: idari, Askeri, Akademik, Adli Personel Ayrımı”, A.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, Cilt: 64, Sayı: 1, S. 201-245.
- STAPENHURST, R. (2000). The Media’s Role in Curbing Corruption, The World Bank Institute (WBI), 1818 H Street, N.W., Washington, DC 20433, USA.
- ŞAYLAN, G. (2000). Devlet Reformu: Kamu Personel Yönetiminden İnsan Kaynaklarına Geçiş, TESEV Yayını, İstanbul. TORTOP, N.,
- AYKAÇ, B., YAYMAN, H. ve ÖZER M. A. (2012). İnsan Kaynakları Yönetimi, Nobel Yayınları.YILMAZÖZ, M. (2009). “Türkiye’de Kamu Personel Yönetimi Sorunu”, Maliye Dergisi, Sayı 157, Temmuz-Aralık, S. 293-302.
