Author :
Abstract
Bu çalışmada, gençlik alanına odaklanmış derneklerin Türkiye’deki illere dağılımının genç nüfus ve toplam dernek sayılarına göre oranlaması üzerine genel bir değerlendirme yapılması amaçlanmaktadır. Türkiye’nin son yıllarda sivilleşme adına yapmış olduğu yasal ve siyasal reformlar sivil toplumun kurumsallaşmasını cazip hale getirmiştir. Nüfus bakımından da dünya ülkelerine göre önemli bir gençlik potansiyeline sahip olan Türkiye, gençlerin marjinalleşmeden sivil toplum kuruluşu organizasyonları ile örgütlenmesini teşvik etmektedir. Gençlik ve Spor Bakanlığı’nın 2012 yılında kurulması ile başlayan gençlik politikalarının bakanlık düzeyine yükseltilmesi serüveni, başta Gençlik ve Spor Bakanlığı olmak üzere çeşitli kamu kurumları aracılığı ile sivil toplum kuruluşlarına proje şartlı finansal destek sağlanması, gençleri ve sivil toplum kuruluşlarını buluşturan önemli bir etken olmuştur. Yapılan bu çalışma ile görülmüştür ki; gençler, sivil toplum kuruluşu tercihinde dernek statüsünü daha çok tercih etmişlerdir. Vakıf ve sendika gibi bürokratik ve finansal güç gerektiren sivil toplum kuruluşu türleri, Türkiye genelinde gençlik odaklı olarak çeşitlilik gösterememiştir. Türkiye nüfusunun yaklaşık %15’ini (13 Milyon Kişi) oluşturan genç kesim faaliyet konusunda (15-24 yaş) doğrudan gençlik odaklı dernek kurmak yerine bir diğer faaliyet kategorisi olan spor ve spor ile ilgili dernek statüsünü tercih etmiştir. Türkiye’deki toplam 982 (+/-) adet gençlik derneğinin toplam diğer dernek türleri içindeki oranı %0,95, toplam genç nüfusa göre toplam gençlik derneklerinin oranı da %0,08’dir. Sonuç olarak Türkiye’de, bir gençlik derneğine yaklaşık 13209 genç düşmektedir. Türkiye genelinde yapılan araştırmalarda gençlerin %2,5’i bir sivil toplum kuruluşuna üye olduğunu belirtmiştir. Rakamlar göstermektedir ki genç nüfustaki nicelik ile Türkiye’nin dernekler konusundaki niteliği arttırmaya yönelik politikaları tam olarak uygun bir zemine oturamamıştır.
Keywords
Abstract
In this study, it is aimed to make a general evaluation on the ratio of the distribution of associations focused on the field of youth to the provinces in Turkey according to the young population and the total number of associations. Turkey's legal and political reforms in recent years in the name of civilianization have made the institutionalization of civil society attractive. Turkey, which has a significant youth potential in terms of population compared to the countries of the world, encourages young people to organize with non-governmental organizations without becoming marginalized. The adventure of raising youth policies to the level of a ministry, which started with the establishment of the Ministry of Youth and Sports in 2012, and the provision of project conditional financial support to non-governmental organizations through various public institutions, especially the Ministry of Youth and Sports, has been an important factor that brings young people and non-governmental organizations together. With this study, it has been seen that; young people preferred the status of association more in their preference for non-governmental organizations. Types of non-governmental organizations that require bureaucratic and financial power, such as foundations and trade unions, have not been able to diversify in a youth-oriented manner throughout Turkey. The young sector, which constitutes approximately 15% (13 Million People) of Turkey's population, has preferred the status of an association related to sports and sports, which is another activity category, instead of establishing a direct youth-oriented association in the field of activity (15-24 years). The ratio of a total of 982 (+/-) youth associations in Turkey among other types of associations is 0,95%, and the ratio of total youth associations according to the total young population is 0.08%. As a result, there are approximately 13209 young people in a youth association in Turkey. In the surveys conducted throughout Turkey, 2.5% of young people stated that they were members of a non-governmental organization. The figures show that the quantity of the young population and Turkey's policies aimed at increasing the quality of associations have not been fully established.
Keywords
- 1. Aslan, S. (2010). “Türkiye'de Sivil Toplum”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi , 9 (31), 260-283.
- 2. Babacan, M.E. (2016). “Toplumsal Derinlik, Sosyal Medya Ve Gençlik”, İnsan ve Toplum Dergisi, 6 (11), 23- 45.
- 3. Bandeoglu, Z. (2017). “Sivil Toplum Kuruluşlarının Uluslararası Çatışma Ve Krizlerdeki Rolü”, Stratejik Arastirmalar Merkezi, 9(33).
- 4. Baş, H. (2017). “Türkiye’de Genç Nüfus: Sorunlar Ve Politikalar”, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi , (27) , 255-288.
- 5. Çaha, Ö. (2004), Açık Toplum Yazıları, Liberte Yayınları, Ankara.
- 6. Çömlekçi, M. F. & Başol, O. (2019). “Gençlerin Sosyal Medya Kullanım Amaçları İle Sosyal Medya Bağımlılığı İlişkisinin İncelenmesi”, Manisa Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 17(4), 173-188.
- 9. Dinç, M. (2015). “Teknoloji Bağımlılığı Ve Gençlik”, Gençlik Araştırmaları Dergisi, 3(3), 31-65.
- 10. Dondurucu, Z. B. (2014). “Sivil Toplum Kuruluşlarının Sosyal Medya Üzerinden Halkla İlişkiler Çalışmaları”, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Halkla İlişkiler Ve Tanıtım Ana Bilim Dalı, İstanbul.
- 11. Esman, M. ve Uphoff, N. (1984). Local Organizations: Intermediaries in Rural Development, Cornell University Press, Ithaca.
- 12. Eurostat (2022). https://ec.europa.eu/eurostat/data/database.
- 13. GSB (2022). https://gsb.gov.tr/dosyalar/mevzuatlar/ulusal_genclik_ve_spor_politikasi.pdf
- 14. Güler, A. & Günel, Y. (2022). “Kamu Kurumlarında Bilgi Teknolojileri ve Sosyal Medya Kullanımının Çalışan Performansına Etkisi” International Journal Of Economic And Administrative Academic Research (E-ISSN: 2757-959X), 2(2), 23-48.
- 15. Gümüş, M. (2022). “Dernekler Mevzuatında Son Dönemde Yapılan Değişikliklerin Örgütlenme Özgürlüğüne Etkileri”. Ankara Barosu Dergisi, 80, 469-501.
- 19. Kahya, Y. (2020). “Gençlerin Yaşam Kalitesi Ve Gelecek Beklentileri”. Business & Management Studies: An International Journal, 8(1), 950-968.
- 20. Karakaya, O. (2022). “Türkiye’de Dernekleşme Ve Toplumsal Gelişmişlik Göstergeleri Arasındaki İlişki”, Anadolu Akademi Sosyal Bilimler Dergisi, 4 (2), 315-340.
- 21. Kaypak, Ş. (2012). “Yerel Yönetimlerde Katilimci/Müzakereci Demokrasi Sürecinde Sivil Toplum Kuruluşlarinin Önemi”, Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 8(17), 171-196.
- 22. Keyman, F. (2004). “Türkiye’de ve Avrupa’da Sivil Toplum”. Sivil Toplum ve Demokrasi Konferans Yazıları, İstanbul Bilgi Üniversitesi: STK Eğitim ve Araştırma Birimi, No: 3.
- 23. Kutlu, Ö., Kahraman, S. & Dinçer, S. (2021). “Demokratik Kamu Politikalarına Sivil Toplum Katkısı: Konya STK Platformu Örneği”, Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 28 (1), 139-167.
- 24. Nuhoğlu, H. & Seçkin, G. G. (2021). “Öğretmenlerin 21. Yüzyıl Öğreten-Öğrenen Becerileri ile Bilişim Teknolojisi Kullanım Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi”, Journal of Kirsehir Education Faculty, 22(3), 1358- 1388.
- 25. Özdemir, H. & Çiftlikçi, A. (2015). “Avrupa Birliği’ne Üyelik Sürecinde”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 25(1), 123-144.
- 26. Özer, M. H. (2008). “Günümüz İtibariyle Sivil Toplum Kuruluşlarının İktisadi Ve Sosyal Fonksiyonları”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 7 (26), 86-97.
- 27. Şahin, L. & Öztürk, M. (2011). “Küreselleşme Sürecinde Sivil Toplum Kuruluşları Ve Türkiye'deki Durumu”, Journal of Social Policy Conferences , 0 (54) , 3-29.
- 28. Şahin, M. (2021). Kamu Ekonomisi Yönünden Sivil Toplum Kuruluşları. Rating Academy Ar-Ge Yazılım Yayıncılık Eğitim Danışmanlık ve Organizasyon Ticaret Limited Şirketi.
- 29. Talas, D. D. M. (2011). “Sivil Toplum Kuruluşları Ve Türkiye Perspektifi”. Türklük Bilimi Araştırmaları, 387- 401, https://dergipark.org.tr/en/pub/tubar/issue/16970/177312.
- 30. Tanyaş, B. (2015). “Gençler Ve Politik Katılım: Gezi Parkı Eylemlerinde Apolitik Nesil”, Eleştirel Psikoloji Bülteni, 6, 25-50.
- 31. TÜİK (2022). https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Istatistiklerle-Genclik-2021-45634.
- 32. Yıldırımalp, S. (2021). “Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Dijital Dönüşümü: Mevcut Durum ve Engeller”, Sakarya İktisat Dergisi, 4, 404- 422.
- 33. Yumuşak, H. (2015). “21. Yüzyıl Türkiye’sinde Sivil Toplumun Dünü, Bugünü, Yarını”, Journal of International Management Educational and Economics Perspectives, 3 (2), 23-28.
