Author :
Abstract
1970’lerden itibaren hızla gelişen video teknolojisi, sanatın deneysel alanını genişletmiş; Nam June Paik ve Joseph Beuys ile başlayan süreç, Bill Viola’nın yapıtlarında varoluşsal bir derinliğe ulaşmıştır. Viola, teknolojiyi bir kayıt aracı olmaktan çıkarıp, zaman, hafıza ve ölüm gibi temaları düşünmenin poetik bir aracı haline getirmiştir. Sanatçının çalışmalarında kullandığı, yavaş çekim, çok kanallı projeksiyon, mekânsal ses ve ışık-gölge oyunları, izleyiciyi gündelik algının dışına taşıyarak tefekküre davet etmektedir.
Makalede, Viola’nın The Reflecting Pool (1977–79), Nantes Triptych (1992), The Veiling (1995), The Crossing (1996) ve The Raft (2004) gibi yapıtları “ortak mekân” ve “duygusal deneyim” kavramları izleyicinin algısı üzerinden tartışmaya açılmaktadır. Viola’nın eserleri, Nicolas Bourriaud’nun “ilişkisel estetik” yaklaşımı ve Merleau-Ponty’nin “fenomenolojik algı” kuramı çerçevesinde, izleyiciyle ortak bir mekân inşa ederek bedensel katılımı deneyimin merkezine yerleştirmektedir, bu durum izleyiciyi, yalnızca gözlemci değil, anlamın eş-yaratıcısı konumuna getirmektedir.
Sanatçının yapıtları Henri Bergson’un “durée” kavramı üzerinden incelendiğinde, Viola’nın yavaşlatılmış imgeleri zamanı nitel bir akışa dönüştürmektedir. Ölüm, doğum, kayıp ve yeniden doğuş temaları zamansal genleşmenin getirdiği görsel ve duyusal yoğunluk ile izleyicinin katılımını daha görünür hale getirmektedir.
Viola’nın sanatı, teknolojiyi mistik ve varoluşsal sorularla buluşturan, izleyiciyi hem bireysel hem kolektif düzeyde duygusal rezonansa açan bir deneyim alanı sunmaktadır. Bu yaklaşım, video sanatını görsel bir temsil olmaktan öte ortak duygu ve düşün mekânlarına dönüştürmektedir.
Keywords
Abstract
Since the 1970s, the rapid development of video technology has expanded the experimental domain of art; the trajectory initiated by Nam June Paik and Joseph Beuys has reached an existential depth in the works of Bill Viola. Viola transformed technology from a mere recording device into a poetic instrument for contemplating themes such as time, memory, and death. The artist’s use of slow motion, multi-channel projection, spatial sound, and the interplay of light and shadow displaces the viewer from everyday perception and invites them into a meditative space.
This study examines works such as The Reflecting Pool (1977–79), Nantes Triptych (1992), The Veiling (1995), The Crossing (1996), and The Raft (2004) through the notions of “shared space” and “emotional experience,” foregrounding the viewer’s perceptual encounter. Within the frameworks of Nicolas Bourriaud’s “relational aesthetics” and Maurice Merleau-Ponty’s “phenomenology of perception,” Viola’s installations construct shared spaces with the viewer, situating bodily participation at the center of the experience. In this way, the viewer is not merely an observer but becomes a co-creator of meaning.
When analyzed through Henri Bergson’s concept of durée (duration), Viola’s decelerated images transform time into a qualitative flow. Themes of death, birth, loss, and rebirth, intensified through temporal expansion, become more perceptible through the embodied engagement of the viewer.
Ultimately, Viola’s art brings technology into dialogue with mystical and existential questions, opening viewers to emotional resonance on both individual and collective levels. This approach transforms video art from a mode of visual representation into loci of shared affect and thought.
